26 grudnia - Święty Szczepan, diakon pierwszy męczennik
Greckie imię Stephanos znaczy tyle, co "wieniec" i jest tłumaczone na język polski jako Stefan lub Szczepan. Nie wiemy, ani kiedy, ani gdzie św. Szczepan się urodził. Jego greckie imię wskazywałoby na to, że był nawróconym hellenistą - Żydem z diaspory, zhellenizowanym, czyli posługującym się na co dzień językiem greckim. Nie są nam znane szczegóły jego wcześniejszego życia. Jego dzieje rozpoczynają się od czasu wybrania go na diakona Kościoła. Apostołowie w odpowiedzi na propozycję św. Piotra wybrali siedmiu diakonów dla posługi ubogim, aby w ten sposób odciążyć uczniów Chrystusa oraz dać im więcej czasu na głoszenie Ewangelii. W gronie tych siedmiu znalazł się Szczepan. Nie ograniczył się on jednak wyłącznie do posługi ubogim. Według Dziejów Apostolskich, "pełen łaski i mocy Ducha Świętego" głosił Ewangelię z mądrością, której nikt nie mógł się przeciwstawić.
Boże Narodzenie w liturgii i tradycji
Uroczystość Bożego Narodzenia wywodzi swój początek z Jerozolimy. Ustalił się tam zwyczaj, że patriarcha udawał się z Jerozolimy w procesji do Betlejem, odległego o ok. 8 km. W Grocie Narodzenia odprawiał w nocy Mszę świętą. W Rzymie święto Bożego Narodzenia dnia 25 grudnia obchodzono od wieku IV. Kronikarz rzymski, Filokales, w swoim kalendarzu pod rokiem 354 zaznacza: Natus Christus in Betleem Judeæ (Narodził się Chrystus w Betlejem Judzkim). Z tego także czasu mamy fragment homilii papieża św. Liberiusza (+ 366) na Boże Narodzenie. Najdawniejsza wzmianka o tym święcie w Kościele syryjskim pochodzi od św. Jana Chryzostoma. W swoim kazaniu z dnia 25 grudnia 380 roku tenże święty jako młody wówczas kapłan oznajmia wiernym z radością, że po raz pierwszy będzie w antiocheńskiej katedrze obchodzone to święto. Z tej właśnie uroczystości zachowało się jego kazanie. W tymże wieku IV uroczystość Bożego Narodzenia spotykamy w Jerozolimie, w Antiochii, w Konstantynopolu, w Rzymie i w Hiszpanii.
Pasterka
Serdecznie zapraszam wszystkich parafian i gości na uroczystą pasterkę w noc Narodzenia Pańskiego tradycyjnie o 24:00. Kolekta zebrana w czasie mszy św. jest przeznaczona na Fundusz Obrony Życia. Cieszmy się i radujmy wspólnie z narodzin Dzieciątka Jezus!
Moc Eucharystii - ks. Dominik Chmielewski
Słowo na niedzielę - „Bóg źródłem naszego szczęścia "
IV NIEDZIELA ADWENTU - Łk 1, 26-38
Stara legenda opowiada o pewnym cudownym wydarzeniu z zamierzchłych czasów. Oto aniołowie w niebie postanowili obdarzyć żyjących na ziemi ludzi specjalnym darem. Miał nim być klucz do szczęścia. Boscy posłannicy wybrali spośród siebie jednego, który następnego dnia, podczas uroczystej ceremonii miał ludziom wręczyć ów dar. W noc poprzedzającą to radosne wydarzenie stała się niestety rzecz okropna .Oto zły anioł ukradł przeznaczony dla ludzi klucz do szczęścia. Potem długo myślał o tym, gdzie ukryć ten cenny przedmiot, tak aby nikt nie mógł go odnaleźć. „Może zakopię klucz głęboko w ziemi? Albo lepiej wrzucę go w otchłań morza? Albo ukryję go na szczycie największej góry?”.
Dziś rozpoczęliśmy drugą część Adwentu - bezpośrednie przygotowanie
Zgodnie z Liturgią Kościoła Adwent dzieli się bowiem na dwie części. Pierwsza trwa zawsze od początku Adwentu, do 16 grudnia włącznie. Od 17 grudnia rozpoczyna się druga część, która trwa do 24 grudnia. Co istotne nie jest to jakiś podział sztuczny i nieistotny, a wydaje się, że mówi się o nim zbyt mało. Często słyszymy, że Adwent ma dwa wymiary oczekiwania: 1) oczekiwanie na powtórne przyjście Chrystusa w czasie Paruzji; 2) oczekiwanie i przygotowanie do obchodzenia kolejnej pamiątki pierwszego przyjścia Chrystusa na ziemię, czyli przygotowanie do Świąt Bożego Narodzenia. I właśnie po tej linii przebiega podział na dwie części Adwentu, co znakomicie odzwierciedla Liturgia Kościoła.