Słowo na niedzielę - „ Odległość od Królestwa”
Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata - Mt 25,31–46
W klasztorze św. Katarzyny na górze Synaj znajduje się pochodząca z VI w. po Chr. ikona Chrystusa Pantokratora, czyli Pana wszystkiego, Sędziego Wszechświata. W postaci Chrystusa zostało wyeksponowane oblicze: żywe i naturalne. Jednak najbardziej znaczącym elementem twarzy są oczy. Zdają się pełne zadumy, miłości i miłosierdzia. Emanują pokojem i jednocześnie budują w wiernym przekonanie, że dla Boga nigdy nie jest się kimś anonimowym. Jezus na ikonie prawą ręką błogosławi, a lewą przytrzymuje zamkniętą księgę. Chrystus, który zasiada na tronie, jest otoczony światłem, jasnością i chwała Boga. Obok Jego tronu stoją „owce” i „kozły”, czyli ludzie, którzy za życia żyli miłością i ci, dla których brak miłość stał się życiową normą.
WIZYTA DUSZPASTERSKA - KOLĘDA - czym jest i jak się przygotować?
Wizyta duszpasterska, którą nazywa się popularnie kolędą, nie jest tylko zwyczajem czy tradycją. Zgodnie z prawem kościelnym kapłan ma obowiązek poznawać i odwiedzać rodziny należące do wspólnoty parafialnej. Szczegółowo objaśnia to 529 kanon Kodeksu prawa kanonicznego: „Pragnąc dobrze wypełnić funkcję pasterza, proboszcz powinien starać się poznać wiernych powierzonych jego pieczy. Winien zatem nawiedzać rodziny, uczestnicząc w troskach wiernych, zwłaszcza niepokojach i smutku, oraz umacniając ich w Panu, jak również - jeśli w czymś niedomagają - roztropnie ich korygując. Gorącą miłością wspierać chorych, zwłaszcza bliskich śmierci, wzmacniając ich troskliwie sakramentami i polecając ich dusze Bogu. Szczególną troską otaczać biednych, cierpiących, samotnych, wygnańców oraz przeżywających szczególne trudności. Starać się wreszcie o to, by małżonkowie i rodzice otrzymali pomoc do wypełniania własnych obowiązków oraz popierać wzrost życia chrześcijańskiego w rodzinach".
Plan odwiedzin duszpasterskich
PRZEDSTAWIAMY PLAN ODWIEDZIN DUSZPASTERSKICH RODZIN W PARAFII PODWYŻSZENIA KRZYŻA ŚWIĘTEGO W PAWŁOWICACH 2017/2018
Słowo na niedzielę - „ Pomnażać talenty”
XXXIII Niedziela zwykła - Mt 25,14-30
Rafał Blechacz to jeden z najlepszych pianistów świata. Od wygrania w 2005 r. Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. F. Chopina jego kariera artystyczna stała się pasmem wyjątkowych sukcesów. Występuje w najsłynniejszych i najbardziej prestiżowych salach koncertowych, jest zapraszany na najlepsze festiwale muzyczne. Jego koncerty bardzo często kończą się owacją na stojąco. A po nich ustawiają się gigantyczne kolejki miłośników muzyki, którzy czekają nawet dwie godziny, aby zdobyć jego autograf. W 2014 r. otrzymał nagrodę Gilmore, uznawaną za pianistycznego Nobla.
Prawidłowe postawy podczas Eucharystii. Warto się zapoznać!
Drodzy Parafianie!
Zgodnie ze wskazaniami Episkopatu Polski oraz w nawiązaniu do ustaleń II Synodu Archidiecezji Katowickiej konieczne jest ujednolicenie we wszystkich parafiach postaw przyjmowanych przez wiernych w czasie Mszy świętej.
1. Przed przeistoczeniem klękamy po dzwonku ministranta na słowa epiklezy: „Uświęć te dary mocą Twojego Ducha, aby stały się dla nas Ciałem i Krwią naszego Pana Jezusa Chrystusa”.
2. W czasie przeistoczenia, gdy kapłan podnosi i ukazuje HOSTIĘ i KIELICH, wpatrujemy się z adoracją w Święte Postaci Ciała i Krwi Pańskiej, a skłaniamy głowę dopiero gdy kapłan przyklęka. Można wtedy w ciszy serca modlić się słowami: „Pan mój i Bóg mój”.
3. Po przeistoczeniu kapłan przyklęka po słowach: „ To czyńcie na Moją Pamiątkę”. Kiedy powstaje – ministrant dzwoni – i następnie powstają wszyscy wierni, aby już w postawie stojącej wyśpiewać aklamację: „Oto wielka tajemnica wiary. Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale”.
4. W czasie procesji z darami na uroczystych Mszach świętych, kiedy do ołtarza przynosi się chleb, wino i inne dary, wszyscy wierni siedzą.
5. Jeśli stosuje się okadzenie kapłanów, wiernych – po dzwonku ministranta wszyscy wstają.
6. Po modlitwie „Ojcze Nasz” w czasie Mszy świętej nie mówi się, ani nie śpiewa „Amen”.
7. W czasie obrzędu przekazywania znaku pokoju w naszej archidiecezji praktykuje się gest uściśnięcia sobie dłoni. Można dodać słowa: „Pokój z Tobą”, odpowiadając "Amen".
8. Wierni klękają na dzwonek ministranta po śpiewie „Baranku Boży, który gładzisz grzech świata, obdarz nas pokojem”.
9. Nie robimy znaku krzyża przed lub po przyjęciu Komunii świętej.
10. Przy przyjmowaniu Komunii, na słowa kapłana: „Ciało Chrystusa”, odpowiadamy wyraźnie „Amen”.
11. Osoby starsze, schorowane i słabe mogą siedzieć w czasie całej Mszy świętej. Osoby, które nie mogą klękać ze względu na chorobę, wystarczy jak skłonią głowę w czasie, gdy inni klękają.
12. Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów włączyła do modlitw Eucharystycznych wspomnienie imienia św. Józefa, które kapłan wspomina po słowach: „Z Najświętszą Bogurodzicą Dziewicą Maryją, ze świętym Józefem, Jej Oblubieńcem, ze świętymi Apostołami…”.
13. Zwracamy uwagę na znaczenie i symbolikę postawy klęczącej podczas modlitwy, nabożeństw, a szczególnie w czasie Mszy świętej i w momencie przyjmowania błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem. Zdarza się, że niektórzy wierni zamiast uklęknąć przyjmują dziwne, a wręcz śmieszne postawy, przypominające raczej przysiad lub przykucnięcie. Taka postawa absolutnie nie może zastąpić uklęknięcia i nie ma nic wspólnego z pięknym i godnym gestem oddania czci Bogu, jakim jest uklęknięcie na jedno lub dwa kolana.
14. W czasie nabożeństw i Mszy świętych z wystawieniem Najświętszego Sakramentu błogosławieństwo Eucharystyczne przyjmujemy klęcząc na dwa kolana. Wstajemy dopiero po dzwonkach ministranta, po schowaniu Najświętszego sakramentu do tabernakulum.
„Zachowanie przez wszystkich uczestników jednolitych postaw ciała jest znakiem jedności członków chrześcijańskiej wspólnoty zgromadzonych na sprawowanie świętej liturgii; wyrażają one bowiem i kształtują duchowe przeżycia uczestników”/z Ogólnego Wprowadzenia do Mszału Rzymskiego, nr 42/
Słowo na niedzielę - „ Ja wierzę, że zmartwychwstanę”
XXXII Niedziela zwykła - Mt 25,1–13
Jeden z wdowców cierpi po śmierci żony, która zmarła dwa lata wcześniej po krótkiej, lecz wyniszczającej chorobie. Po jej odejściu zrozumiał, ile znaczyła w ich małżeństwie, w opiece nad dziećmi, w licznych przyjaźniach, jakie wspólnie nawiązywali. Wciąż nie dają mu spokoju pewne pytania, na które u mnie szuka odpowiedzi: „Ona często mi się śni. Myślisz, że spotkam się z nią ponownie, kiedy umrę? Czy ją poznam i będę mógł ją objąć?”.