Młody chłopak, męczennik Pankracy; całkiem dorosły biskup Serwacy i Bonifacy - nawrócony niewolnik, który oddał swe życie za Chrystusa w dniu nawrócenia. Nigdy się nie spotkali, ale w naszej szerokości geograficznej bezdyskusyjnie kojarzą się z ochłodzeniem połowy maja. Poznajcie Zimnych Ogrodników.
Niemal wszyscy psioczą na nich, gdy nagle, po pierwszych upalnych dniach wiosny następuje gwałtowne ochłodzenie, i z wiosennego deszczu wpadamy wprost pod majowy śnieg. Ale oni sami, liturgiczni bohaterowie dni między 12 a 14 maja, z chłodem mają niewiele wspólnego. Zwłaszcza z chłodem wiary.
Św. Pankracy
Pierwszy z nich to św. Pankracy, który dożył lat zaledwie osiemnastu. Jak cała rzesza innych świętych męczenników padł ofiarą prześladowań chrześcijan za czasów cesarza Dioklecjana, które wybuchły na początku IV wieku. Urodził się we Frygii i dość wcześnie stracił rodziców. Zajął się nim wuj, z którym razem przybył do Rzymu. Wkrótce potem został ochrzczony i to przez samego papieża, Marcelina. Wyprowadzono go na cyrkową arenę razem z całą grupą chrześcijan, którzy nie chcieli składać czci pogańskim bożkom. Został ścięty mieczem w 304 r., a jego głowa do dziś jest przechowywana w dedykowanym mu kościele rzymskim św. Pankracego za murami.
św. Serwacy
Urodził się mniej więcej wtedy, gdy ścinano mieczem św. Pankracego. Tylko nieco dalej, bo w Armenii. Dokładnie nie wiemy ani gdzie, ani kiedy, a wszelkie domysły pochodzą od brzmienia jego imienia, kierującego badaczy do Europy Wschodniej lub właśnie terenów Armenii. Nie wiemy też, kiedy się nawrócił i przyjął chrzest. Wielka historia dowiaduje się o jego życiu w momencie, gdy Serwacy zostaje biskupem Tonregen – miasta leżącego na terenie dzisiejszej Belgii, wówczas północno zachodnich rubieży Cesarstwa Rzymskiego. Serwacego już nikt za wiarę nie prześladował, od kilkudziesięciu lat obowiązuje wszak już Edykt Mediolański, pozwalający chrześcijaństwo wyznawać bez przeszkód. Serwacy ma natomiast innego wroga i innym płonie ogniem: walczy z herezją arianizmu i angażuje się w dyplomację, pomagając zwaśnionym biskupom dochodzić do zgody i jedności. Umiera w opinii świętości 13 maja 384, nie wiedząc, że jego wstawiennictwo będzie wzywane w majowych przymrozkach, zagrażających plonom.
św. Bonifacy
Trzeci z “zimnych ogrodników”, św. Bonifacy urodził się w Tarsie, na terenie dzisiejszej centralnej Turcji, tym samym, skąd pochodził też św. Paweł. Bonifacy jest jednak mniej więcej rówieśnikiem św. Pankracego i podobnie jak on także pada ofiarą prześladowań Dioklecjana. Bonifacy jest niewolnikiem mieszkającym w Tarsie, służącym w domu chrześcijanki imieniem Algae. Prawdopodobnie od niej słyszał Dobrą Nowinę o Chrystusie, ale nie był ochrzczony. Jego pani posłała go na miasto, aby sprowadził relikwie tych współbraci, którzy już oddali życie za wiarę. Tam na własne oczy Bonifacy widzi, jakim poddawani są torturom i jaką odznaczają się wiarą. Ich świadectwo robi na nim wielkie wrażenie. Podobno miał wówczas przemówić tak:
Wielki jest Bóg chrześcijan, wielki Bóg Męczenników! Proście za mną, wy słudzy Chrystusa, aby i mnie pozwolił wziąć udział w walce przeciwko szatanowi. Walczcie mężnie, bohaterowie Chrystusa! Cierpienie to jest wprawdzie bardzo ciężkie, ale za to słodki będzie wasz spokój. Tutaj męczą was kaci, a tam aniołowie będą wam służyli!
Tym samym Bonifacy dołącza wkrótce do tych, których wiarę wychwalał. Zostaje ścięty razem z ochrzczonymi, ponieważ nie chciał zaprzeć się wiary w Jezusa. Przyjmuje tym samym tzw. chrzest krwi. Po śmierci jego relikwie zostają przewiezione do Rzymu i tam złożone w nowo powstałej bazylice.
Zjawisko pogodowe, któremu patronują tak zacni święci, występuje w regionie środkowej i centralnej Europy, nękając rolników i ogrodników nie tylko z Polski, ale i Niemiec, Czech, Słowacji, nawet Francji, Holandii i Słowenii. Zwykle właśnie w drugim tygodniu maja, kiedy oni oddawali życie za wiarę, zmienia się na chwilę w tej części świata cyrkulacja powietrza i gorące masy znad południa kontynentu są zastępowane lodowatym powietrzem z północy. Ochłodzeniowy epizod kończy zwykle wspomnienie liturgiczne św. Zofii, również gorącej w wierze chrześcijanki, rówieśniczki Pankracego i Bonifacego. Według tradycji “zimna Zośka” przegania “zimnych ogrodników” i w prognozach znów pojawiają się ciepłe temperatury.
Źródło:stacja7.pl