Słowo na niedzielę - „Kto jest panem mojego życia?"
III Niedziela Wielkiego Postu - J 2,13-25
Dzisiejsze słowo warto zacząć od refleksji ks. Piotra Pawlukiewicza, który powiedział kiedyś m.in.: „Można w życiu nie grzeszyć, chodzić do kościoła i być abstynentem, i modlić się rano i wieczorem. Ale lejce, Panie Boże, to ja będę trzymał. Problem nie leży w tym, co ja robię. Problem leży w tym, kto decyduje. Można żyć bardzo pięknie, ale kto decyduje? Kto jest Panem tego życia?”.
APEL O POSZANOWANIE NIEDZIELI
JAKO DNIA WOLNEGO DO PRACY
Mija właśnie 1700 lat do dekretu cesarza Konstantyna I Wielkiego, który – dnia 7 marca 321 roku – zarządził, aby dies solis, dzień Słońca, stal się dniem wolnym od pracy.
Zgodnie z tym prawem „sędziowie, mieszczanie i wszyscy uprawiający rzemiosło” mieli „odpoczywać w godnym wielkiej czci dniu Słońca”, który chrześcijanie – wtedy już wolni w wyznawaniu swojej wiary – świętowali jako pierwszy dzień tygodnia, dzień Zmartwychwstania Chrystusa.
Uwolnienie tego dnia od obowiązku pracy przyczyniło się do tego, że z biegiem czasu powszechnie świętowano to zbawcze wydarzenie, co w efekcie przyniosło zasadę świętowania niedzieli jako dnia Boga i człowieka.
4 marca - Święty Kazimierz, królewicz
Kazimierz urodził się 3 października 1458 r. w Krakowie na Wawelu. Był drugim z kolei spośród sześciu synów Kazimierza Jagiellończyka. Jego matką była Elżbieta, córka cesarza Niemiec, Albrechta II. Pod jej opieką Kazimierz pozostawał do dziewiątego roku życia. W 1467 r. król powołał na pierwszego wychowawcę i nauczyciela swoich synów księdza Jana Długosza, kanonika krakowskiego, który aż do XIX w. był najwybitniejszym historykiem Polski. "Był młodzieńcem szlachetnym, rzadkich zdolności i godnego pamięci rozumu" - zapisał Długosz o Kazimierzu. W 1475 r. do grona nauczycieli synów królewskich dołączył znany humanista, Kallimach (Filip Buonacorsi). Król bowiem chciał, by jego synowie otrzymali wszechstronne wykształcenie. Ochmistrz królewski zaprawiał ich również w sztuce wojennej.
Słowo na niedzielę - „Tabor - góra przemiany ludzkiego losu"
II Niedziela Wielkiego Postu - Mk 9,2-10
Jezus zanim dobrowolnie wyda się na śmierć, dokonuje przemienienia na Taborze. Wszystko po to, aby uczniowie: Piotr, Jakub i Jan widząc Jego chwałę, mogli zobaczyć całą prawdę o Nim. W czasie modlitwy wygląd twarzy Jezusa „się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe”. Apostołowie widzieli, jak rozmawiał z Mojżeszem i Eliaszem, którzy ukazali się w chwale i mówili o Jego śmierci, którą miał ponieść w Jerozolimie. Mojżesz, prawodawca, ujrzał prawo, które zostanie wypisane w serca ludzi. Eliasz, prorok Pański, ujrzał Tego, który jak szmer łagodnego powiewu przyjdzie do serc ludzi. Widząc Jezusa wywyższonego w chwale, słudzy ci radowali się, że wypełnienie obietnic Bożych nastąpi niebawem.
Nabożeństwo Gorzkich żali.
W każdą niedzielę wielkiego postu o godzinie 16.15 zapraszamy na Nabożeństwo Gorzkich Żali z Kazaniem pasyjnym. Poniżej przypominamy skąd się wzięły gorzkie żale i czym one są. W życiu Kościoła oprócz nabożeństw ściśle liturgicznych są jeszcze nabożeństwa paraliturgiczne. Mają one charakter prywatny i nieobowiązkowy, ale znaczący dla życia religijnego. Należą do nich: Droga Krzyżowa, procesje, litanie, Godzinki, nabożeństwa majowe, czerwcowe, październikowe oraz Gorzkie żale. Te ostatnie są nabożeństwem rdzennie polskim. Ich melodia odznacza się niezwykłą prostotą rytmiczną i symetrią budowy, gdyż stosuje się do architektoniki wiersza lub zwrotki poetyckiej. Całość utrzymana jest w tonacjach kościelnych i bardzo zbliżona do psalmodii gregoriańskiej, podobnie jak np. psalmy nieszporne.
Słowo na niedzielę - „Moc słowa w walce z pokusami"
I Niedziela Wielkiego Postu - Mk 1,12-15
Na początku Wielkiego Postu Bóg po raz kolejny wyprowadza nas na pustynię i zaprasza do słuchania swojego słowa. Powód? Droga życia ucznia Chrystusa prowadzi bowiem do spotkania ze słowem Bożym: czytanie go, zapamiętywanie, rozważanie, kontemplacji objawionych w nim Bożych dzieł i codziennego zaufania zawartej w mim Mądrości. To w słowie Bożym chrześcijanin szuka łaski, by wędrować przez pustynię doczesności do krainy życia wiecznego.